Bij een tweede
bezoek aan ‘Le Routier’ manifesteren de schaduwen zich iets minder expliciet
dan tijdens het eerste: het vroeg-zomerse sfeertje van toen heeft zich – sinds
enkele dagen al – laten verdringen door een veeleer winters aanvoelende,
kletsnatte koude. Dit keer wellen dan ook geen zuiderse associaties spontaan op,
maar wel - zo blijkt na enige tijd - wordt deze visite gekenmerkt door
‘patronen’.
Het eerste is
het enigszins overenthousiaste, jeugdige gedragspatroon van de hond des huizes,
die ons verwelkomt met een uitbundige performance. Met en zonder tennisbal. Dat
die bal op zich ook al een specifiek ‘pattern’ vertoont, dringt pas later door.
Op het moment zelf fascineren vooral de ruimtes waar we voor de tweede keer
doorheen dwalen.
Paradoxaal
genoeg vestigt de kille duisternis van de dagenlange regen de aandacht op de
sporen van het lange leven van het huis, méér dan dat het zonlicht bij het
eerste bezoek dat deed. Zo vallen de barsten in de muurbepleistering nadrukkelijker
op, doen hun grillige patronen denken aan de grafische muzieknotatie van
jazz-grootheid Anthony Braxton… Die associatie verbaast onszelf een beetje,
maar is misschien te verklaren door de wetenschap dat er op de openingsavond
van de ‘Routier’-tentoonstelling een jazz-feest gepland staat.
In elk geval is
de link van de ‘graphic scores’ van Braxton naar John Cage minder verbazend. Net
als de auditieve verbeelding die bij die gedachte meteen op gang komt: hoe zou
de ‘soundscape’ van deze buurt en dit café/huis geklonken hebben door de
decennia heen, sinds de aanleg van het eerste dok in 1826? Een rijke waaier aan
klanken dient zich imaginatief aan, meer divers en gelaagd dan het
geluidslandschap op het ogenblik zelf, helemaal overheerst als die is door een
ononderbroken stroom wielen op nat wegdek…
Terwijl die
denkbeeldige klankband nazindert, vallen nog meer patronen op, in vele van de
kunstwerken die al – zij het duidelijk nog wat aarzelend – hun intrede in het
huis hebben gedaan. Nu reeds roepen ze andere of grotere patronen op, doen ze
nadenken over vormen, suggereren ze mogelijke onderlinge verbanden,
andersoortige routes. De nieuwsgierigheid naar hoe dit zich verder zal ontwikkelen
groeit met de minuut…
Tekst: Martin Desloovere
Tekst: Martin Desloovere
Geen opmerkingen:
Een reactie posten