SCHADUWROUTES



Een voormalig café aan het Stapelplein in Gent.
Dat was de opgegeven bestemming.

Bij aankomst blijkt het etablissement niet “De Vriendschap” of “Bij Mariette”
te heten, maar “Le Routier”. Bij het eerste  binnenstappen schrijft de schaduw
die naam toevallig net op de vloer, als om de vluchtigheid van de levens en de
geschiedenissen die hier zijn gepasseerd, te benadrukken.
Niettemin voelt het alsof al die histories toch nog op de een of andere manier
hierbinnen rondhangen, in het uiteraard ietwat vergane maar karaktervolle
interieur. Verhalen borrelen meteen op. “Le Routier”…
Denken aan enkele decennia geleden: kilometers rijden op de Franse nationale
wegen, de fameuze N7, destijds de enige weg naar het door ons, ‘noorderlingen’,
zo verlangde zuiden. Fraaie natuur geregeld, maar toch vooral vele gehuchten en
kleine steden, die – allemaal wel, zo leek het – een bar-restaurant genaamd “Les
Routiers” te bieden hadden. Met hun stamgasten, de ‘routiers’ dus, de imposante
truckers met hun maar half-begrepen ‘histoires de la route’…

Algauw worden deze kinderherinneringen echter weggeveegd door de
verbeelding die veel intrigerender reisbelevenissen oproept bij terloops vermelde,
maandenlange reizen naar intensere, waarlijk zuiderse bestemmingen:
Noord-Afrika, Zuid-Amerika… Het dringt door dat niet alleen de schaduw op
de vloer van dit café over ‘op weg zijn’ spreekt, want vlakbij zijn er de oude
havendokken, de oudste uit 1826, en de treinen die voortdurend over de nabije
spoorwegberm langs ratelen.

Al die vermoede, verbeelde, half tastbare verhalen waartussen de komende
weken een tiental kunstenaars aan het werk gaan. Misschien worden ze
geïnspireerd door de rondzwevende schimmen van wat zich in en nabij dit
pand heeft afgespeeld, maar zeker is dat ze zelf hun eigen wereld zullen
binnenbrengen. Nieuwe lagen met kleine of grote histories zullen worden
aangebracht, of net afgepeld en blootgelegd. Ongeziene routes uitgetekend
doorheen de kamers, waarop mogelijk (en misschien zelfs liefst) al meteen
obstakels verschijnen. Want waar anders gaat het allemaal om, dan om ‘dingen’
die in de weg komen staan? Zoals vragen bijvoorbeeld.

Nieuwe ideeën, verrassende vormen en/of kleuren, ongetwijfeld nooit
eerder gezien binnen deze muren. Verdieping. Huiskamer of tijdelijke
tentoonstellingsruimte. Tafels waarop talloze verhalen zijn uitgeschreven,
weggedronken en –gegeten, gegrift of gemorst. Als het al werkelijk tafels zijn,
natuurlijk. Net zoals de kast misschien minder kast is dan ze eerst lijkt, maar
toch altijd ook weer oude, nieuwe en/of toekomstige histories binnen haar
deuren sluit.

Dus, vooraleer de nu nog sympathieke opwaardering van deze wijk overgaat
naar de fase waarin grote projectontwikkelaars zonder veel omhaal het geheugen
van de buurt dreigen weg te vegen: “Inspiring diversions and works to follow!”
Of gewoon: “en route!”

Tekst: Martin Desloovere