VAN MUIZEN EN STERREN

Tekst: Martin Desloovere

Een merkwaardige constructie treft de toeschouwer aan in het tweede deel van de huiskamer, de laatste expositieruimte. Tegen de achterwand, recht tegenover de buitenramen, hangt nog een groot werk van Michiel Ceulers: een isomoplaat is bewerkt met onder meer bijenwas en chocolade en kreeg een aantal muizenvallen opgekleefd, evenals vijf kleine isomoplankjes (er zijn sporen van een afgebroken zesde), als was het geheel ooit bedoeld als – opnieuw – een rekje. Het is een eenvoudig beeld, dat de sfeer in de kamer echter sterk bepaalt, misschien mede door de geur van de was en chocolade. Maar zeker ook omdat – net als met zijn Kermit beneden – Ceulers erin slaagt op een sobere manier, zij het niet zonder knipoog (het aanbrengen van de muizenvallen lijkt een grapje, maar brengt anderzijds wel expliciet de dood als thema binnen), opnieuw gedachten op te roepen aan vergankelijkheid, breekbaarheid, het vlieden van de tijd…

Tegelijk gaat het om een tamelijk minimalistische constructie, zoals er ook één aan de overkant van de kamer aangetroffen wordt, in een hoek op de vloer beneden naast de ramen: geschilderd in een intens blauw, ligt er een soort tapijt in een bak met opstaande randjes van enkele centimeter hoog. Het blijkt een ‘mal’, gemaakt door Jan Wyffels, om er – eindeloos – gele sterren mee te maken. Die combinatie van blauwe achtergrond en gele sterren refereert uiteraard aan Europa – aan de eindeloze mogelijkheden ervan, of misschien net aan de limieten? De kunstenaar hanteert zijn (nooit gelijke) gegoten sterren ook als ‘rating stars’. Maar hoe waardevol zijn de sterren nog, als ze makkelijk steeds maar bijgeproduceerd kunnen worden? Zijn er eerder in de tentoonstelling trouwens ook al niet enkele vragen over (massa)productie opgedoken?

Waren bak en ‘tapijt’ niet in dat intense blauw, ze zouden een geïmproviseerd bed van een dakloze kunnen voorstellen. Is het die associatie of zijn het de Europese kleuren die de gedachten van de bezoeker via het nabije raam weer mee naar buiten nemen? Naar het café-raam met het peep-show-blad waar de wandeling door de expositie begon. Naar het stukje Gent, zo goed zichtbaar vanop deze eerste verdieping, waar trucks, treinen en schepen de stad voortdurend in verbinding houden met de rest van Europa, met de rest van de wereld, via een ongekend aantal routes. Een stukje Gent dat opgewaardeerd moet worden, binnenkort, een proces waarin ‘rating stars’ in zekere zin een belangrijke rol zullen spelen. Een stukje Gent waarvan iemand over afzienbare tijd – misschien – eens zal zeggen: “Weet je, er was daar vroeger, aan dat plein op de plek van die nieuwe luxeappartementen, een truckerscafé waar ze goeie spaghetti serveerden. Het moet daar ook heel eventjes een ‘kunsthuis’ geweest zijn. Het heette, geloof ik, Le Routier.”